تولید انسولین درون زا در دیابت نوع 1 با داروی ضد، TNF که هم اکنون برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می گردد، حفظ می شود

16 ژوئن 2020 - یافته های فاز دوم یک تحقیق توسط متخصص غدد درون ریز کودکان در دانشگاه بوفالو، نشان می دهد که دارویی بنام golimumab ، عملکرد سلول های بتا را در کودکان و بزرگسالان جوان مبتلا به دیابت نوع 1 که به تازگی این بیماری در آنها تشخیص داده شده است، حفظ می کند.

این مطالعه همچنین نشان داد که گولیموماب، یک درمان ضد فاکتور نکروز دهنده ی تومور(TNF) ، میزان انسولین تزریقی مورد نیاز کودکان و بزرگسالان جوان مبتلا به دیابت نوع یک تازه تشخیص داده شده را با حفظ توانایی بدن آنها در تولید انسولین درونزا، کاهش می دهد.

دارویGolimumab ، با نام تجاری Simponi® به بازار عرضه می شود، و در حال حاضر در معالجه روماتیسم، کولیت اولسراتیو و سایر بیماری های خود ایمنی مورد استفاده قرار می گیرد، اما مورد تأیید سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای درمان دیابت نوع 1 نیست.

این یافته ها در تاریخ 13 ژوئن در نشست سالانه ی انجمن دیابت آمریکا توسط محقق اصلی این پژوهش، دکتر ترزا کواترین، استاد برجسته UB در گروه اطفال ارائه شد. او گفت: این مطالعه نشان می دهد که گولیموماب یک ماده ی اصلاح کننده بیماری برای بیمارانی است که دیابت نوع 1 در آنها تازه تشخیص داده شده است. هدف اصلی این مطالعه این بود که ببینیم آیا golimumab می تواند عملکرد سلول های بتا را در این بیماران تازه تشخیص داده شده، حفظ کند؟

اندازه گیری میزان عملکرد لوزالمعده

در گرانول­های ترشحی سلول­های بتای پانکراس، یک پپتید 31 اسیدآمینه‏ای به نام C-peptide به طریق آنزیمی از پروانسولین جدا شده و بدین ترتیب پروانسولین به انسولین تبدیل می‏شود. در نتیجه غلظت سرمی C-peptide ، متناسب با تولید انسولین اندوژن ( درون زا) خواهد بود. اندازه گیری سطح پپتید C  در خون بیماران در طی یک آزمایش خون[1] بیانگر میزان عملکرد لوزالمعده در تولید انسولین است، زیرا غلظت پپتیدC- در خون تنها غلظت انسولین ساخته شده توسط بدن را منعکس می کند نه انسولینی که به بدن فرد تزریق می شود.

بیماران تحت درمان با golimumab ، سطح پپتید C-بالاتری در هفته ی 52 نسبت به افراد گروه دارونما داشتند. کواترین گفت: این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود، بنابراین مطالعه به هدف اصلی خود رسید، در واقع 41.1٪ از شرکت کنندگان دریافت کننده ی گولیموماب، افزایش پپتید C یا کمتر از 5٪ کاهش آن را تجربه کردند در حالیکه تنها 10.7 درصد از شرکت کنندگان در گروه دارونما این وضعیت را تجربه کردند.

کنترل خوب قند خون با انسولین کمتر

تقریباً 43٪ از افرادی که گولیموماب دریافت کرده بودند، وارد بهبودی جزئی از دیابت شدند که همچنین به عنوان مرحله ی "ماه عسل" نیز شناخته می شود. در مقابل 7.1٪ از کسانی که دارونما دریافت کرده بودند به مرحله ی ماه عسل وارد شدند. بهبودی جزئی، بر اساس دوز انسولین مورد نیاز و کنترل قند خون تعریف می شود. همانطور که توسط هموگلوبین A1C ،- که بیانگر میانگین قند خون در طی سه ماه است-، نشان داده شد.

کواترین توضیح داد: یک کودک مبتلا به دیابت نوع 1 به حدود 1 واحد انسولین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز نیاز دارد. این بدان معناست که یک کودک با وزن حدود 65 پوند(29.48 کیلوگرم) پس از خارج شدن از دوره بهبودی جزئی، که حدود 3-6 ماه پس از تشخیص اتفاق می افتد، به طور معمول نیاز به حدود 30 واحد انسولین تزریقی در روز دارد.

کواترین گفت: در این مطالعه، هر دو گروه گولیموماب و گروه دارونما به کنترل خوبی از قند خون رسیدند، اما بیمارانی که تحت درمان با گولیموماب قرار داشتند، با تزریق انسولین کمتری به کنترل خوب قند خون دست یافتند. وی ادامه داد: در طول 52 هفته، دوز انسولین تزریقی مورد نیاز برای کسانی که با گولیموماب درمان می شدند، تنها اندکی افزایش یافت و به  0.07 واحد در هر کیلوگرم در روز رسید، در مقابل برای افراد گروه دارونما به 0.24 واحد در هر کیلوگرم در روز رسید. علاوه بر این، در یک تحلیلpost-hoc ،- آنالیز انجام شده پس از نتیجه گیری از کارآزمایی بالینی- ، کسانی که از 18 سال جوان تر بودند، 36٪ اپیزودهای هیپوگلایسمی کمتری را تجربه کردند، یعنی زمانهایی که قند خون آنها به کمتر از 54 میلی گرم در دسی لیتر افت کرده بود، که توسط انجمن دیابت آمریکا به عنوان هیپوگلیسمی سطح 2 تعریف می شود.

این از نظر بالینی بسیار مهم است زیرا افت قند خون، خطرناک است و حتی در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد. قند خون پایین نیاز به توجه فوری دارد، اغلب باعث می شود کودک از کلاس یا فعالیت های تفریحی عقب بیافتد و کیفیت زندگی او را به خطر می اندازد.

این دارو توسط خود بیمار به صورت زیر جلدی هر 2 هفته یکبار تزریق می شود. عوارض جانبی جدی مربوط به داروی مورد مطالعه، مانند عفونتهای جدی گزارش نشده است.

این کارآزمایی بالینی تصادفی، کنترل شده در 27 مرکز در سراسر ایالات متحده انجام شد، از جمله در مرکز دیابت کودکان در UBMD و بیمارستان کودکان Oishei در بوفالو. در این مطالعه 84 بیمار در سنین 6 تا 21 سال شرکت داشتند که دو سوم آنها در طی 100 روز از شروع بیماریشان، داروی گولیموماب و یک سوم دارونما دریافت می کردند.

دکتر کواترین در طول سه دهه به عنوان یک محقق برجسته در زمینه ی غدد درون ریز کودکان، علاقه مند به یافتن راه هایی برای حفظ عملکرد سلول های بتا در بیماران تازه تشخیص داده شده با دیابت نوع 1 است.

مطالعه ی حاضر بر اساس یافته های مثبت در مدل های حیوانات و همچنین کار دکتر کواترین با بیماران تحت درمان در مرکز دیابت UBMD ، و بیمارستان کودکان اویشی صورت گرفته است. این مطالعه، نتایج مطالعه ی تیم وی در سال 2009 را،- که یک مطالعه مقدماتی تصادفی با حضور 10 بیمار در گروه درمان با یک مهار کننده ی دیگر TNF و 8 بیمار با دارونما، در طی 28 روز از تشخیص دیابت نوع 1 بود-، تایید کرد. این نتایج اثبات این مفهوم است که این دسته از داروها می توانند عملکرد سلول های بتا را در بیماران تازه تشخیص داده شده با دیابت نوع 1 حفظ کنند.

منبع:

https://www.sciencedaily.com/releases/2020/06/200616113906.htm